Honduras, Copan Ruinas, 18 maart 2009
We zijn halverwege de reis en kunnen nu al het 5de land aankruisen op onze kaart van Centraal-Amerika. Zonnende cowboys met machete op elke straathoek, 3 gewapende veiligheidsagenten per bankautomaat, een handvol schurftige honden op elk dorpsplein en een geschiedenis bepaald door bananen: dat kan alleen maar Honduras zijn!
Aan de grens met El Salvador werden we uitgewuifd door een vriendelijke douanier, die ook dienst deed als wc-madame. Zijn Hondurese collega stak ons meteen een (overigens waardeloze) kaart van zijn land toe. We voelden ons meteen welkom.
In al hun verscheidenheid hebben deze landjes 3 zaken gemeen: frijoles, cowboys en kippenbussen. Deze eerste zijn overvloedig aanwezig, van het ontbijt tot het avondmaal en hebben een massief flatulent karakter. We hebben er mee leren leven …
De cowboys kenmerken zich door hun aftandse jeansbroek opgetrokken tot net onder de oksels, een geruit houthakkershemd, gleufhoed, machete nonchalant aan de linkerzij en de rechterhand stevig het scrotum omknellend. Ook daar hebben we mee leren leven.
In de kippenbussen daarentegen heb je meer verschillen. Het bouwjaar varieert van eind jaren 60 tot begin jaren 80, de chauffeurs zijn steeds in meer of in mindere mate suicidaal, de deuren sluiten meestal maar dikwijls ook niet, ze zijn beschilderd met felle kleurtjes en hangen vol met prentjes die refereren naar de Here Jezus hemzelve, genre “Jesus es mi guia”. 
Maar misschien zouden ze beter investeren in een nieuwe vering en een paar stevige remblokjes.
Om maar te zeggen dat onze laatste rit nog vers in het geheugen ligt (getuige de blauwe plekken die ik in Berts arm kneep). Naar boven ging in een slakkengang, het beestje kreunde onder zijn eigen gewicht. Maar de verloren tijd werd ruimschoots gecompenseerd zodra de weg bergaf ging. Bert lag (hoe is het mogelijk?) rustig te soezen terwijl bij mij het angstzweet uitbrak. De woeste blik in de ogen van de chauffeur was niet geruststellend. In België betaal je grof geld voor een ritje in de achtbaan, hier echter mag je voor anderhalve dollar 2 uur lang op de rollercoaster.
Ik had de hoop op een happy end al opgegeven toen eindelijk de ruïnes van Copan in zicht kwamen. Voorlopig zijn we dus bespaard van volgende krantenkop: “sympathiek Belgisch koppel zwaar gewond bij dramatisch busongeval in Hondurese bananenplantage”.
En nu we veilig hier zijn geraakt, hebben we besloten van hier ook een tijdje te blijven hangen.
“A dios rogando y con el mazo dando”
bertenveerlie 