Costa Rica, Alajuela, 22 april 2009
Het is 6 uur in de ochtend en in plaats van door het klokalarm, werd ik gewekt door een lokale bewoner van het huis hier in een (nota bene) residentiële wijk van Alajuela. Ik had het gekriebel op mijn arm op één of andere manier verwerkt in een droom, maar schoot plots in paniek recht. Ineens was er het heldere besef dat het gekriebel niet werd veroorzaakt door zachte masserende pluimpjes maar door een vreselijke kakkerlak (ja één van die 3700 soorten die Costa Rica rijk is). Ze was niet reusachtig (dat zou er nog maar aan te kort komen) en blijkbaar ook niet agressief, maar creepy genoeg om het leven te moeten bekopen na de gevolgen van een zware hersenschudding. Amen. Bert heeft me steeds gewaarschuwd dat je een cucaracha nooit mag kapot slaan omdat hij dan zijn eitjes loslaat die vervolgens weer een hele hoop van die gruwelijkaards aantrekt. In dit geval een zoete wraak aangezien we dit huis van verderf toch zo dadelijk gaan verlaten. Dan zal ik zowaar toe zijn aan de 2de beproeving van de dag: een vlucht naar Panama City, so help me god …
bertenveerlie 