De reis is afgelopen, de rugzakken geleegd, de was gestreken, de paspoorten opgeborgen. Tijdens het klasseren van de laatste foto’s, stootte ik op enkele plaatjes die het de afgelopen posts niet hadden gehaald, maar die misschien toch een plaatsje op onze blog verdienen. Niet omdat ze zo mooi of artistiek zijn, maar omdat ze een ander Mexico tonen, of misschien zoals sommigen het willen noemen, het ware Mexico.
Immers zoals het een echte toerist betaamt, bezochten we de beroemde tempels, liepen we urenlang rond in de grote musea, proefden we de lokale specialiteiten, wandelden we op idyllische stranden, enz … . En natuurlijk is dat Mexico, maar bijna zou je vergeten dat er achter al die schoonheid ook een ander Mexico schuil gaat.
Het Mexico van Carlos bijvoorbeeld, die vermoedelijk niet zoals wij iedere ochtend en avond aan de prikklok staat, maar die dagen klopt van 15u op een drukke snelweg in het midden van Mexico City en er zakjes pindanootjes verkoopt aan 10 peso voor 3 stuks.
Wie heeft er zin in pindanootjes?
Of het Mexico van Maria, van de Purépucha Indianenstam, die vermoedelijk niet zoals wij iedere keer op het einde van de maand een vast loon gestort krijgt, maar iedere dag naar de markt in Tlaquepaque trekt om er manden te vlechten en te hopen dat die de interesse wekken van enkele toevallige voorbijgangers, zodat ze het schoolgeld van haar kinderen kan betalen.
1 mand = 1 dag werk
Of het Mexico van Teresa, die vermoedelijk niet zoals wij zal kunnen rekenen op een leefbaar pensioen, maar die iedere ochtend nog voor dag en dauw naar de markt trekt om haar koopwaar aan te bieden. Bloemen en wat groenten die ze zelf heeft geteelt op dat kleine lapje grond bij haar huisje.
Bloemen en groenten te koop voor een peulschil
Bij terugkeer in België klonken woorden zoals “besparingen”, “economische crisis” en “Elio di Rupo” meteen wat minder dramatisch .
Volgende
bertenveerlie 