Het stond al heel lang op mijn verlanglijstje dus daar moesten we naartoe. Niet omwille van het gezellige stadje (integendeel) maar wel voor iets wat er reeds meer dan 1000 jaar staat, de ruines van Tula. Ooit de hoofdstad van het Tolteken-imperium. Nu vooral bekend omwille van de unieke beelden die de horizon aldaar domineren. Vroeger waren ze onzichtbaar, want ze dienden om het dak van de tempel te stutten, maar nu zijn ze van kilometers ver te bewonderen. Veel volk lijkt de site niet aan te trekken, wij waren alleszins de enige buitenlanders die de trappen van de tempel trotseerden.
Z wilde er perse eentje aanraken. Dat vonden we erg spiritueel van haar. Zomaar in één klap verleden en toekomst samen herenigd. Later lazen we dat het om een banale replica ging. Het origineel staat immers te pronken in het Nationaal Antropologisch Museum in Mexico City (daar kwamen we nota bene net van!)
Op de terugweg wilden we nog even snel het balveld van de site gaan bewonderen (zou trouwens de grootste van heel Centraal-Amerika zijn), toen we onderschept werden door 3 lokale tieners, die op school de opdracht hadden gekregen een buitenlander te vangen en deze te interviewen in het Engels over wat ze dachten van Mexico. Hierop antwoordden we uiteraard met veel lof en bloemetjes over hoe mooi en gevarieerd en sympathiek en prachtig en …. we het hier wel vinden.
Had ik trouwens al vermeld dat ook deze keer Bert gemakkelijker naar boven geraakte dan naar beneden?
Deze had ik nog tegoed na de post van Bert over reisgidsen …
bertenveerlie 