Het was een onschuldige zomerse namiddag in mei toen Bert en ik in al ons enthousiasme een ticketje heen en terug naar Mexico City boekten. De maanden die erop volgden keken we verlangend uit naar onze eerste internationale reis met kleine Z. Echter …. hoe korter de datum nabij kwam, hoe meer de zenuwen toesloegen. En op een bepaald moment durfde ik zelfs luidop aan Bert te vragen “what were we thinking?!”. Het is één ding om op je eentje je rugzak te vullen en de wijde wereld in te trekken. Met een baby van bijna 1 jaar kan ik jullie verzekeren … stress!
Het hielp waarschijnlijk niet dat 4 dagen voor vertrek onze keuken er als volgt uitzag:
en onze living zo:
Nu kleine Z in het hele huis begint rond te kruipen, kon die betonnen vloer in de keuken wel een heropwaardering gebruiken. En waarom ook niet zo vlak voor ons vertrek een mooie linoleum bestellen. Stielmannen doen trouwens hun naam alle eer aan door zich niet aan de afspraken te houden en het werk uit te stellen. Maar bon, hij ligt en wij zijn blij. Nu nog die rugzakken pakken …
Gelukkig ben ik een praktisch mens. Ik hou van lijstjes. Ik maak ze te pas en te onpas en dit tot grote ergernis van mijn eega. Ik weet niet wat het is, een vroege vorm van dementie? Maar sinds mijn bevalling vorig jaar vergeet ik om de vijf voet iets. Of gewoon een licht neurotisch trekje? … Het geeft me nu eenmaal een kleine kick om lijstjes te kunnen afstrepen.
Mijn lijstje was deze keer zelfs niet zo indrukwekkend. 
Amper 2,5 A4’tjes groot hoor ik u denken, dat moet een piece of cake worden. Schijn bedriegt helaas. De waarheid was een grote tafel vol kleren, medicijnen, toiletgerief, pampers, …. zoveel spullen dat ik door de bomen het bos niet meer zag. Zoals ik al zei, stress ….
Uiteindelijk resulteerde dit 
in dit . 
Alles te samen een kleine 40 kilo reisbagage. Onze conditie zal er alleszins niet onder lijden.
Maar zelfs nu, de avond voor ons vertrek, nu alle spullen zijn ingepakt en alle lijstjes zijn afgestreept, kan ik dat onbehaaglijke gevoel niet van me afzetten. Ben ik niets vergeten? Zal alles goed verlopen? Was dit wel een goed idee? Ik vrees dat ik pas opgelucht en zorgeloos zal zijn als ons vliegtuig goed en wel geland is en we onze eerste corona kunnen drinken op het terrasje van Casa Gonzales. Nog eventjes … nog eventjes, niet lang meer (zucht)
bertenveerlie 