We hebben een paar ontspannen dagjes doorgebracht in San Miguel de Allende, een postkaartperfect stadje en voor sommigen net iets te clean. Een soort Brugge maar dan met fajita’s en enchilada’s. De onmiskenbare charme van San Miguel trekt al decennia lang schrijvers en kunstenaars aan, ook uit Canada en de VS en in hun zog een paar duizend Amerikaanse gepensioneerden die er alles begonnen op te kopen dat los of vast zat . 
De toevloed aan kapitaalkrachtige oudjes creëerde een grote vastgoedbel. Makelaars kochten voor een paar honderdduizend dollar handenvol koloniale huizen op, om die over de grens voor het vijfvoudige! te verpatsen, tot de bankencrisis kwam en de markt in elkaar klapte. Als je echter door het (vaak indrukwekkende) embonpoint kijkt van de inwijkelingen blijft een prachtig laidback werelderfgoedstadje met weliswaar een lichte overdaad aan prullaria- en designwinkeltjes.
We logeren in El Jardin de Don Quijote, een B&B met een prachtig binnentuintje met jawel een standbeeld van Don Quijote. Mexicanen hebben iets met Cervantes hoewel die hier bij mijn weten nooit is gepasseerd. We mogen de keuken van het huis gebruiken waar we in gezelschap van de Mexicaanse bomma patatjes koken voor Z.
San Miguel ligt in de heuvels en boven het stadje ligt een mirador (uitkijkpost) die we via een trap met een paar duizend treden of zo en onze tong op onze knieën uiteindelijk bereiken met het oog op het maken van een schone foto met panoramisch zicht. Bovenstaande foto toont aan dat niet iedereen de klim overleeft.Verder houden we ons verre van alle nuttige activiteiten, we wandelen wat rond, lezen een boekje, relaxen in de tuin wanneer Z slaapt. Meer moet dat voorwaar niet zijn.
bertenveerlie 