Z in kinderzitje, toen nog opgewekt en blij
Sinds Guadalajara beschikken we over eigen vervoer in de vorm van een witte Chrysler met kinderzitje die we op de kop tikten bij de lokale verhuurfirma. Rijden in Mexico is een makkie, de meeste bestuurders rijden vrij gedisciplineerd als je er tenminste rekening mee houdt dat op een tweevaksweg vier auto’s passen, inhalen zowel rechts als links kan, voorrang van rechts is vervangen door het recht van de stoutmoedigste en je door rood mag als je naar rechts moet of gehaast bent. Ik had ook graag een GPS gehad gezien Guadalajara 4 miljoen inwoners telt en het dus geen sinecure is om de stad uit te rijden in de goede richting en tegelijk het verkeer in de gaten te houden. Maar GPS bleek helaas niet voorradig. Dat de Panamerikaanse spelen net gestart zijn in Guadalajara en de helft van de straten was afgesloten hielp ook niet echt.
The road to San Blas
Op stap met eigen vervoer
Gelukkig is V een doorwinterd kaartlezer/copiloot die kordaat de nodige directieven gaf zodat we na een uurtje de stad uit waren. Gezwind zijn we dan via de cuota (péage) naar San Blas aan de Stille Oceaan gesnord met de luxe dat we tenminste kunnen stoppen wanneer Z het beu is of honger krijgt. Even wennen is ook dat je hier op de snelweg regelmatig fietsers, fruit- en tortillaverkopers en lifters tegenkomt.
We zitten in een guesthouse (<a href=”http://www.casaroxanna.com/” target=”_blank”>Casa Roxanna</a>) met zwembad op 5 minuutjes slenteren van het centrum. Dit is een heel klein stadje, heet als in een sauna en met veel visrestaurantjes op het strand met zicht op zee.
Ik heb hier wel een dieper inzicht gekregen in het concept ei. Een ei lijkt een nederig culinair ingrediënt maar toen ik deze ochtend in een nieuwsgierige bui huevos divorciados bestelde heb ik toch even met de ogen geknipperd. Het gaat als volgt in zijn werk:
Men neme een bord en verdele dat in twee gelijke zones door middel van een indrukwekkende dam bruine bonen met hoog flatulentiegehalte. Aan de uiteinden van de dam komt een stevige golfbreker van chilaquiles, een soort zachte tortillachips in een sausje van ui, look, tomaten, kaas en chili’s. De linkerkant van de dam wordt gevuld met 3 centimeter groene chilisaus, de rechterkant met een iets venijnigere rode chili saus. Vervolgens worden in iedere helft een tortilla te water gelaten. Op elke tortilla wordt liefdevol een spiegelei gedropt.Wie het geheel niet sterk genoeg vindt kan de boel naar smaak wat oppimpen met het bijgeleverde kommetje gemene salsa. Yummie.
Huevos divorciados, hmhm
bertenveerlie 
