België, Opwijk, 5 februari 2009

Om één of andere duistere reden hebben Bert en ik (ondanks onze passie voor het reizen) geen goede relatie met reisbureau’s, vliegtuigmaatschappijen en ticketoffices. Altijd loopt er iets mis, zo lijkt het wel. Eerst was er Iran,waarbij Bert geen visum afgeleverd kreeg en wij onze tickets NIET kregen terugbetaald, dan wilden we naar Sint-Petersburg vliegen, maar net voor het inchecken maakte Alitalia er ons op attent dat er voor Bert GEEN vliegtuigticket bestond, tiens?! En nu was er dus de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen die een stok tussen de deur stak. Hoewel zeer streng wat betreft termijnen, hadden ze deze keer minder gevoel voor timing. 15 maanden na inschrijving voor een benoeming op de Raad, werd eindelijk het examen uitgeschreven, nota bene op 5 februari, 2 dagen na onze geboekte vlucht naar Latino America. Zijn vlucht werd dus verzet naar 6 februari en ik … ik werd zwaar op de proef gesteld door alleen op 3 februari de lange reis naar de nieuwe wereld af te leggen. Of dat was althans het plan. Want van alle reis/vluchtervaringen die we ooit hebben meegemaakt, is deze wel de (zure) kers op de taart.
Fasten your seatbells, want hier komt mijn relaas van een helse dag en een valse start!
Dinsdag 3 februari sta ik gepakt en ge(rug)zakt op perron 15B in Brussel Zuid te wachten op mijn trein naar Schiphol. Het is 7.15u, koud en beangstigend om zo alleen te vertrekken. Maar ik wil me niet laten kennen en eens de tranen gedroogd, geef ik me volledig over aan wat komen moet. Het is nog gezellig ook, zo stoer en alleen op de trein met mijn MP3 en sudoku’s. Tot net voor Schiphol de trein halt houdt. Lang, te lang … De treinconducteur laat na een kwartier weten dat er problemen zijn met het spoor en dat de trein niet naar Schiphol zal reizen, maar gewoon rechtstreeks naar Amsterdam. Hij zei het op een manier alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik geraakte nog net niet in paniek en suste mezelf dat er nog tijd genoeg was. Op dat moment was het 10u en mijn vlucht vertrok om 11.35u. Tijd genoeg dus. Maar Amsterdam leek nog nooit zo ver weg en de trein reed trager dan de boemel van Opwijk naar Brussel. Om 10.30u reden we eindelijk het station van Amsterdam binnen. De conducteur had iedereen aangeraden om zich aan te melden bij de infobalie. Maar zoals de meeste infobalies, kon ook deze in Amsterdam mij hoegenaamd niets nuttigs bijbrengen, behalve dan wanneer de volgende trein naar Schiphol vertrok, hetgeen zelfs de meest bijziende bejaarde had kunnen lezen op het scherm in de vertrekhal. En dat was om 11.02u. Houston, we have a problem. Nu begon ik wel enigzins ongerust te worden. Maar ik ben een vrouw van daden (en soms nog meer woorden) en klampte de eerste de beste bediende vast met de vraag mij te helpen Martinair te contacteren. Deze luchtvaartmaatschappij (normaal gezien een huis van vertrouwen) liet me weten dat mijn vlucht vertraging had opgelopen. De vriendelijke dame aan de andere kant van de lijn informeerde me dat enige spoed op zijn plaats was. Als ik “nu” zou vertrekken (en dat waren haar letterlijke woorden), dan zou ik het misschien nog halen. de incheckbalie zou open blijven tot 11.25u. ik zette het meteen op een sprintje (en ik kan jullie verzekeren, met rugzak en tas vol boeken, had ik nog steeds het wereldrecord van de 500meter gehaald). Eenmaal op de trein richting Schiphol stond ik tussen een 100-tal andere gestrande passagiers. Een gezellig zootje vakantiegangers bijeen. Even leek alles in orde te komen, maar dan sloeg het noodlot toe. De laatste halte voor Schiphol (het was toen 11.20u en ik stond zo’n beetje te huppelen van de zenuwen), bleef de trein stilstaan. Inderdaad, stil dus, in de letterlijke zin van het woord. De treinconducteur liet weten dat ze een rood sein hadden, iets waar ik op dat moment hoegenaamd geen boodschap aan had. Enkele minuten later kwam de trein dan toch in beweging. Ik vermoed dat het ongeveer 11.25u was toen ik het perron opstormde (aangemoedigd door enkele medepassagiers, die schijnbaar meelevend hun steun betuigden).
Soms hangt het af van iets heel kleins en in mijn geval van enkele minuten. Ik arriveerde net te laat aan de incheckbalie, correctie, gesloten incheckbalie. En zo heeft het lot beslist dat ook ik veroordeeld werd tot een latere vlucht. Het enige voordeel aan dit hele avontuur is dat ik niet meer alleen hoef te reizen, maar vrijdag samen met mijn Bert blijgemutst letterlijk in de wolken mag zijn.