23 december 2009

Net voor de afvaart richting Porfirio Dias, Pancho Villa, burritos en tamales heb ik de eer en het genoegen gekregen van V om het allereerste woord te mogen plegen op onze reisblog. Weliswaar met een stringente vingerwijzing de pen niet te diep in zwart vitriool te dompelen en het gebruikelijk sarcasme achterwege te laten. Deze keer en de Kerstgedachte indachtig dus geen lelijke sneren naar die vervelende kletsmajoors die me beletten de gazet te lezen op de pendeltrein, de omhooggevallen politieke parachutisten in kabinetten en administraties die denken dat hun IQ stijgt naarmate ze meer partijkaarten bezitten en de xenofobe praat van mijn dierbare medeburgers die zich ergeren aan de doodvriezende vluchtelingen rond het Noordstation. Tja proper en net is dat natuurlijk niet, zo’n bende ongeschoren allochtonen met hun hele hebben en houden in twee verschoten zakken en van die kinderen met creepy blauwe bevroren vingertjes. Homo homini lupus.

Maar ik wijk af. Beter is het de blik te richten op de fijne geneugten des levens. Voor de tweede keer dit jaar mogen we de grote plas over. Daarmee vervalt elk recht tot klagen over wat dan ook. We zijn verwend en alle nijdige opmerkingen dat we het er wel goed van nemen zullen we deemoedig en met gebogen hoofd aanvaarden. Tot na het tweede glas toch.
Als de wind goed zit landen we de 29ste december laat in Mexico stad en gaan we daar ook Nieuwjaar vieren. Vera en Miet gaan ook mee gezien ze zich vorige keer vrij voorbeeldig hebben gedragen. Ik vernam uit goede bron dat er ook een fles champagne van het betere merk meereist maar ik vrees dat die mogelijk op de vooravond van vertrek reeds zou kunnen sneuvelen.
Ik herinner me Mexico Stad nog vaag van die keer twee decennia geleden toen mijn pa (eeuwige dank daarvoor) me in een onbesuisde bui gul sponsorde om na het behalen van mijn universiteitsbul drie weken op de hort te gaan doorheen het Mexicaanse binnenland. Of hij toen besefte wat hij had in gang gezet weet ik niet maar het heeft wel een nomadisch kantje geactiveerd. Mexico Stad was toen hectisch, druk, kleurrijk, vervuild, chaotisch en overbevolkt. Ik vermoed dat het nog steeds een heksenketel is hoewel ze naar het schijnt de luchtvervuiling toch al wat hebben proberen aanpakken met onder meer afwisselend rijverbod voor wagens. Sowieso blijft het een paradijs voor liefhebbers van koolmonoxide en laaghangend ozon.
Het hart van Mexico Stad is de Zocalo, het immense centrale plein waar altijd wel iemand aan het protesteren is met vlakbij de Templo Mayor, de murales van Diego Rivera en verder is er Frieda Kahlo,het beste antropologisch museum van heel Centraal –Amerika, de drijvende tuinen van Xochimilco en de vele marktjes, vaak nog altijd per handelswaar ingedeeld zoals in de tijd dat de stad nog Tenochtitlan heette (voor ze tot de allerlaatste steen werd vernield door de Spanjaarden in naam van de Spaanse kroon, het ware geloof en een lichte vorm van goudkoorts). Niet te vergeten de fijne dakterrasjes met zicht op, hoewel de smog naar verluidt nog steeds hardnekkig is.
Om maar te zeggen, we zijn er nog niet maar ergens toch wel, in het diepst van onze gedachten. Nu nog Kerstmis overleven en we kunnen beginnen pakken. Waar lag dat Homer Simpson t-shirt ook alweer?