15 januari 2010

Deze korte parabel om de lof van het onvolprezen gilde der taxichauffeurs te zingen en alle lelijke woorden als zouden zij een volstrekt niet te vertrouwen zootje geldwolven zijn, die er enkel op uit zijn om het tarief voor de eenvoudige gringo te vermenigvuldigen met 6 en minstens 12 quadras extra rond te rijden om de laatste peso uit je zak te kloppen, stante pede te herroepen. Immers:
Geien het verkeer in Xalapa nogal hectisch is, hadden we de wagen wijselijk op kant gelaten en de taxi genomen naar wat 1 der mooiste antropologische musea van Mexico is, vol Olmekenhoofden en ander fraais dat bij ons thuis ook niet zou misstaan.
Schets onze ontzetting en verbijstering wanneer wij bij het uitstappen constateren dat onze gemeenschappelijke kas, bevattend een paar honderd euro´s, nog in de wagen ligt. V en ik wachten bedroefd aan de kant van de weg, zeker wetend dat ergens in de stad een olijke chauffeur zich klaar maakt om er die avond in stijl tegen aan te gaan op onze kosten. Echter het mirakel voltrekt zich, onze chauffeur, geprezen weze zijn naam, gezegend zijn derdehands vehikel, keert terug met al onze wereldse goederen. Zoveel eerlijkheid dient beloond met een fikse fooi, en zo was eind goed al goed. Wie had dat kunnen denken en a propos dat zou ik in Belgie nog wel eens willen zien.
Einde