Kleine  Z heeft het nog niet helemaal gesnapt.In het rode boekje in haar hand staan geen prentjes van Animal Farm of knisperende of zachte raak-mij-aan paginas. Alleen een foto van haar met rare letters en veel lege blaadjes. Het lijkt wel uitermate geschikt om aan te sabbelen, iets wat we ten allen prijzen dienen te vermijden want douaniers aller landen houden niet van opgesabbelde paspoorten.

We zijn op dit ogenblik de fiere eigenaars van een vliegtuigticket richting Madrid voor augustus 2011, een testvlucht als het ware want kleine Z heeft nog nooit het luchtruim gekozen. Wat een gedoe dat wordt met pampers, papflesjes, kinderbedjes en strollers beseffen we nog niet echt. In een onbezonnen vlaag van optimisme hebben we dit starterspakket aangevuld met een heen en terug naar Mexico in november 2011 en onverantwoordelijke ouders als we zijn met een retourtje naar Bogota in februari-maart 2012. Van dit alles is onze dochter geheel onwetend. Ze had beter moeten weten met twee ouders met nomadische inslag.

Op de gemeente waren ze ook niet meteen helemaal mee. Een paspoort graag. Een kids ID bedoelt u? Nee nee , een paspoort graag. Om te reizen in Europa? Nee nee om te reizen buiten Europa. Om ver te reizen dus en met 32bladzijden en om veel te reizen, of tenminste zover als de piggybank ons voert. Wat ze er van vond zal ze nooit kunnen vertellen en hoe het was zal ze zich niet herinneren. Dus waarom al de moeite doen. Omdat we het zelf leuk vinden natuurlijk. En omdat ze met twee blije ouders die de hele tijd bij haar zijn zelf ook veel plezier zal hebben. Iemand schreef ooit dat als het toch niet uitmaakt waar je met zo’n kleintje gaat je ze evengoed de eerste drie jaar in een grote doos kan stoppen. Het maakt waarschijnlijk heel veel uit wat ze allemaal te zien krijgen in hun prille jeugd en als wij genieten van alle kleurtjes en exotische taferelen dan zal er bij haar ook wel iets blijven hangen. Hopen we. Nog niet helemaal overtuigd.