Perro que no camina, no encuentra hueso, dat is een waarheid als een spreekwoordelijke koe. Aangezien we niet van plan zijn/waren om de komende tien jaar thuis te zitten schilderen en Z’tje (present sinds november 2010) één of meerdere maanden achterlaten bij oma/kinderhotel/alleen thuis in theorie wel een optie is maar we uiteraard ook geen onmensen zijn werd het een hele uitdaging om een ukvriendelijke bestemming te zoeken. We hebben ons dagenlang suf gepeinsd om een bestemming te vinden die niet te hoog, te duur, te moeilijk, te heet, te koud is. Gelukkig waren we het er snel over eens dat het iets Spaanstalig zou worden. Het zuiders enthousiasme van onze juf Spaans bleef immers niet zonder gevolgen.
We hebben de Lonely van Zuid-Amerika van achter naar voor en terug doorsnuisterd, de South America Footprint (een klassieker!), de LP van Peru en zowat elke reisgids over Centraal-Amerika die we nog in de kast hadden verslonden maar eigenlijk bleven we maar in cirkeltjes draaien (Peru te hoog, Chili te lang, Venezuela momenteel jammer genoeg beetje gevaarlijk geworden) tot we een prima ticket vonden naar Bogota begin 2012 en we dat dan ook maar meteen hebben aangevuld met een retourtje Mexico in het najaar. Mexico heeft het voordeel dat we het wat kennen en de infrastructuur er goed is want met zo’n ukje op stap zal toch wat aanpassing vergen. Colombia zou onaards mooi zijn. Nu, een land dat zowel Cartagena de los Indios, een stuk regenwoud zo groot als Frankrijk, grenst aan de Caraïbische Zee én de Stille Oceaan, koloniale dorpjes bij de vleet binnen zijn grenzen heeft en bovendien figuren als G.G. Márquez en Antanas Mockus heeft voortgebracht moet wel de moeite zijn.

Of juffrouw Z zich zal zal gedragen is momenteel een grote open vraag maar of ze nu thuis of op het vliegtuig luidruchtig wordt maakt voor ons uiteindelijk geen verschil en onze medepassagiers zien we toch nooit meer terug. In augustus maken we wel een testvlucht naar Madrid, waarop we dan maar besluiten om die twee retourtjes over de oceaan te annuleren. Nee nee, we zullen uk wel basiskennis  leren over hoe ze haar oortjes moet doen ploppen op het vliegtuig en ten volle genieten van de KLM/Lufthansa in flight kinderanimatie. We verwachten daar heel wat van.

En intussen:aftellen maar