Madrid, hartje zomer, 5 dagen/4 nachten, het Prado, tapas en vino,  Parque Retiro, het Palacio Nacional, de Guernica, lange zomeravonden met een koud pintje op een terras… Het leek een goed plan in februari, toen de dagen nog kort waren en het weer koud en nat.  En omdat ik alweer een tijdje niet meer had gevlogen, boekte Bert een ticketje heen en terug naar Madrid.  Ook dochter en oma waren uitgenodigd.

En zo geschiedde dat wij op een zomerse ochtend op het perron van Opwijk stonden te wachten op de trein richting Brussel, die voor één keer niet te laat was.

En wonder boven wonder was er deze keer ook plaats genoeg om te zitten.

Na twee treinritten, menige roltrap en lift, arriveren we op Zaventem.  De bagage zijn we kwijt, maar Z is nu wel voor de eerste keer in het bezit van een vliegtuigticket! Dat moet gevierd met een koffietje.

Alles ingecheckt en gelabeld.  Z laat het niet aan haar hart komen. En die ticketjes die daar hangen zijn wel bijzonder interessant om aan te prutsen …

Op weg naar de gate en Z heeft nog steeds geen idee wat er boven haar hoofd hangt.

Dat ik een grondige hekel heb aan vliegen is geen geheim.  Dat ik doodsangsten uitsta op zo’n vlucht is zelfs een understatement.  De farmaceutische industrie helpt hier een handje.  De grote hamvraag was nu: heeft Z, buiten alle andere fantastische eigenschappen van haar moeder, ook die onoverkomelijke vliegangst van haar geërfd?

 Het antwoord is “neen”.  ze slaagde met vlag en wimpel. Gaf geen kik bij het opstijgen, noch tijdens het dalen. Integendeel, het ziet er allemaal heel gezellig en knus uit, in die maxicosi (en neen, we hebben haar geen halfje xanax toegediend 😉 )

Le petit cadeau bewaarde ze voor na de vlucht, nota bene op de parking aan de bushalte, die schat van ons !

De rest van de citytrip was Z een voorbeeldig en braaf kindje, haar ouders waardig.  Geen idee wat ze van de Guernica vond, maar de bewakers van het museum Reina Sofia waren alleszins gecharmeerd door haar lachje en onschuldige blik. Dat was dus een meevaller. En het goede nieuws: voor herhaling vatbaar (al een geluk, want de volgende 2 reizen waren sowieso al geboekt).

Oh ja, en waarom slechts onderscheiding en geen grote? Tja … potjesvoeding is haar ding niet. Hoofdje weggedraaid, de lippen stijf dichtgeknepen,  de enige lepel broccolipuree die we binnengelepeld kregen, kwam er meteen kokhalzend terug uit. Je kan het kind geen ongelijk geven. Die bucht is niet te vreten.  Desalnietemin kostte dat haar enkele punten. We zijn nu alvast aan het oefenen met avocado’s en frijoles om haar binnen enkele maanden in Mexico te laten genieten van een iets exotischere kost.