Reisgidsen. Sommigen verfoeien ze, anderen zijn eraan verknocht en zouden nooit hun deur uitstappen zonder er één of meerdere mee in te pakken. Ik lees ze vooral op voorhand omdat ze helpen om te ontsnappen uit de dagelijkse métro, boulot, dodo en even, of toch tenminste in mijn hoofd,  te verdwijnen in de drukte van Mexico stad of de magische ruïnes van Ankor. Naar het schijnt overdrijf ik,  het is niet nodig om én de Lonely Planet, én de Rough Guide én de Footprint te kopen om dan te twijfelen of er misschien nog iets interessants in de Trotter staat.

Ik koop ze het liefst in de Anticyclone des Açores (http://www.anticyclonedesacores.be/) of Boekhandel de Reyghere in Brugge,  (de Reihere in Breuhe) (http://www.dereyghere.be/).  Met de hete adem van de Fnac in hun rug hebben die het al moeilijk genoeg en zo’n winkel met niets dan reisboeken en kaarten van verre en nabije oorden, ik vind dat dat iets heeft en dat die alle steun verdienen.

Eens ter plaatse haal ik die dingen niet meer boven. Het is leuker om gewoon te dwalen door de steegjes van één of ander koloniaal stadje zonder bij het handje te worden genomen met overbodige uitleg over elke kerk, standbeeld en pleintje.  Liever kijk ik gewoon rond om te zien hoe het dagelijks leven zich op een ander afspeelt.

V lijkt deze hoogst gefundeerde mening echter hoegenaamd niet te delen. De LP in de hand , want V zweert bij de LP als alleen en zaligmakend,  waardoor we van een kilometer ver opvallen als onnozele toeristen (wat we natuurlijk zijn maar dat doet er niet toe) baant ze zich onvervaard een weg door het buitenlandse ondermaanse, onderweg spontaan de kennis van de lokale bevolking over hun eigen stad bijspijkerend. Ik ben al lang blij dat ze zich in Opwijk en Heusden-Zolder niet verplaatst met zo’n ding in de hand.  Daarbij worden de “Vooraf Uitgestippelde Wandelingen” en “Verplichte Haltes” nauwgezet gevolgd.  Bovendien worden zelfs de meest aantrekkelijke en cultureel interessante terrasjes met lokale apero al te vaak schandelijk voorbijgelopen. En dat op lokaties waar dehydratatie een reëel risico vormt.  De lokale horeca zal zeker mijn mening delen dat niet elke abdij dient bezocht en elke stele gefotografeerd (okay, die van 18 konijn in Copan Ruinas in Honduras was wel de moeite). Een moment van reflectie met een mojito in de hand draagt zeker bij tot de culturele verrijking. Of een koffietje, want ik ben niet moeilijk.Wat is er immers fijner dan de wereld gade te slaan vanop een exotisch  terrasje met het gouden vocht dampend op tafel en een gezellig klapke.

Mijn solide argumentatie voor regelmatige pitstops wordt echter vlot van tafel geveegd, want er is altijd wel een “Plan” en een reeks te bezoeken toestanden. Pas wanneer het tropenduister valt en zelfs de meest neobarokke niet te missen koloniale façade onvermijdelijk verdwijnt in het duister, komt de rede terug en is ze bereid haar Lonely te ruilen voor een frisse pint met burritos en fajitas. Zo gaat dat dus.