Trieste zeeleeuw

Wat een likje verf al niet kan doen

Sneeuwwitje laatst gezien in bicitaxi …

We zaten vijf dagen in Havana, ongetwijfeld de mooiste ruïne die we ooit zagen. Ongelooflijk wat hier staat aan hele en halve paleizen in Spaanse en Franse stijl, afgewisseld met archilelijke sovjetarchitectuur. Sommige gerestaureerd maar veel nog steeds compleet vervallen en uitgewoond.

We kuierden veel rond, brachten een bezoekje aan het Museo de la Revolucionin het oude paleis van Batiste(met onder meer de opgeblonken bottines van Raoul Castro en de Gran Ma waarmee Fidel en co naar Cuba vaarden naast veel propaganda) en vonden menig chocoladeijsje. Het Nationaal Aquarium (voor Z en L) was helaas een grote trieste vervallen betonnen puinhoop. Onderweg van de Plaza de la Revolucion (met een reuzegrote afbeelding van Che) naar de Plaza Central vergaten we de Sneeuwwitjepop van Zita in een soortement brommertaxi met een groot drama tot gevolg. Gelukkig vonden we intussen in een prullariawinkeltje een passende vervangster. Sneeuwwitje drentelt nu eenzaam rond in Habana Vieja, ze zou laatst gezien zijn in de buurt van La Floridita met een Daiquiri in de hand. Zelf zijn we intussen oldtimergewijs naar Vinales getuft. Ik schreef dit stukje dan ook met zicht op het Cubaanse platteland vol Mogotes en koeien en een streepje Buena Vista-achtige muziek in de verte (en zonder tilde op het klavier, sorry).