Dat Cuba vandaag niet meer hetzelfde is als 13 jaar geleden, had ik uiteraard niet verwacht. In 2003 had je het gevoel dat de tijd er voor altijd zou blijven stilstaan. Vandaag echter is het land in een stroomversnelling geraakt waar geen ontkomen aan is. Terwijl het socialisme hardnekkig stand houdt, dringt het kapitalisme zich onvermijdelijk op. Ik kwam tijdens onze reis nog geen snickers tegen (waar ik toch oh zo naar smacht) maar in Havana passeerden we toevallig de keten United Colors of Benetton. En dan heb je nog dat andere –isme, het toerisme, en dat boomt! Airco-bussen vol, horden toeristen, kraampjes vol prullaria, …. Ik heb natuurlijk geen recht van spreken. Ik sta hier ook, met mijn hele gezin nota bene, de toerist uit te hangen. En toch … De jonge Hollandse knapen in onze casa sloegen de nagel op de kop toen ze zeiden: “we wilden Cuba nog bezoeken voor het te hard zou veranderen, maar beseffen dat we eigenlijk al te laat zijn”.

Pero invencible no puedes comer