Mexico, Mexico City, 3 januari 2010
Eerst en vooral onze allerbeste wensen voor het nieuwe jaar aan onze vrienden en familie.Moge de Nationale Loterij jullie gunstig gezind zijn, bacterieën, virussen en andere vieze creepy crawlies ver uit jullie buurt blijven en geluk in liefde en vriendschap jullie overvloedig deel worden.
Hier in Mexico houden ze duidelijk van winterpret. Ellenlange rijen ouders met koters staan aan te schuiven op de Zocalo om in twee overdekte tentjes een kwartiertje echte sneeuwballen te mogen gooien en een sneeuwman te maken. Je kan hier ook met een sneeuwscooter crossen en met een slee een ijshelling afglijden. Dat alles bij 25 graden en in t-shirt. Ze zullen in Kopenhagen niet blij zijn met de elektriciteitsrekening voor al deze pret maar ze laten het hier niet aan hun hart komen.
Iets verder bij de Temlo Mayor (cultuur met grote K), ongeveer het hart van het oude Tenochtitlan, dansen nep Azteekse krijgers voor wat toeristengeld. Dat alles in een decor van ongelooflijk scheefgezakte huizen. Alle grote kerken in het centrum hellen over in een of allerhande richtingen. Mexico verdwijnt in een ijzingwekkend tempo in de ondergrond sinds alle meren werden drooggelegd, naar verluidt 10 meter in de laatste eeuw alleen.
Alles samen heeft het iets licht surrealistisch.
Als goede toeristen bezochten we het Antropologisch museum in Chapultepec. 
Onderweg fraai zicht op het paleis, waar de door Napoleon III op de Mexicaanse troon geplaatste Maximiliaan met zijn Belgische Charlotte ooit verbleef. Althans tot de brave borst werd gefusilleerd en Charlotte helemaal kierewiet werd. Nieuwjaar was hier heel fijn, temidden van een eindeloze mensenzee met compleet uit de bol gaande Mexicanen, met engelenvleugeltjes en plastic lichtgevende neusjes opgedirkte ukken (het begrip kitch krijgt hier een onvermoede nieuwe invulling) en een vuurwerk waarvoor op geen peso werd gekeken.
Verder op naar Teotihuacan, al 700 jaar verlaten toen de Azteken het ontdekten en nog steeds even onwerelds als de eerste keer dat ik het zag. Ook nu de 248 (geteld) treden van de pyramide van de zon stijlvol op mijn achterste afgedaald, hoogtevrees nog steeds, maar V weet me steeds te verleiden met praatjes over het fraaie uitzicht boven en zo.
Onze twee krasse medereizigsters lijken het hier ook best naar hun zin te hebben, misschien moeten we toch eens een reisbureau beginnen. 
Straks vertrekken we naar Morelia.
bertenveerlie 