20 januari 2010
We hebben een paar dagen in volledige ledigheid doorgebracht aan de Pacific. 
Dat betekent echter niet dat we ons niet nuttig gemaakt hebben. De in Mexico erg populaire rockband Maná (Nadi, die ken je wel he) steunt hier de Foundation Selva Negra en we zijn dus gaan meehelpen om een heleboel pasgeboren zeeschildpadjes de weg naar de zee te tonen.
Verder heel veel dolfijnen gespot in open zee. Echter blik wel op de horizon gefixeerd, want het bootje deinde behoorlijk op en neer. Tot onze grote verbazing dook onze schipper halfweg het zilte nat in, om even later met een reuze-schildpad aan boord te kruipen.
We zijn niet zeker wat Gaia daarvan zou vinden, maar het was wel indrukwekkend. Vermoedelijk zit het beest daar iedere dag op dezelfde plek en wordt het goed betaald voor zijn ‘toeristen acte de presence’. Voor de goede orde hebben we het even later wel weer in de zee gekeild. Ook leerden we dat schildpad in het Duits ‘Schildkrote’ is. Miet, die veel naar ZDF kijkt, wist dit echter al.
Na enkele uren op het strand te hebben geluierd en de golven van de Pacific getrotseerd, klommen we alweer in een boot.
Deze keer om het lichtgevend plankton in de mangrove te zien. Ondanks verwoedde pogingen van onze gids leek het spektakel niet zo indrukwekkend, gezien de maan de spelbreker was. Het enige wat Bert en Miet hier aan over gehouden hebben zijn 5 dozijn muggebeten, ze krabben zich de vellen van het lijf.
Het mag tevens vermeld dat de crevetten hier zo groot zijn als konijnen 
en dat ze in een boter-look-sausje best te pruimen zijn.
Ondertussen zitten we in Oaxaca (lees Wachaka) en dit na een helse rit van 7 uur door de bergen, die enkel werd onderbroken door een korte sanitaire stop waar we verder niet te veel over willen uitweiden (niet voor gevoelige lezers dus).
Wordt vervolgd …
bertenveerlie 