bertenveerlie

I ❤️Rio (in the rain)

Het regent al twee dagen pijpenstelen in Rio en de temperatuur zakte naar een kille 20 graden, een zandkasteel bouwen op Copacabana zat er dus niet meteen in.We hebben ons vertier dan maar noodgedwongen binnenshuis gezocht.

Dag 1 : (arme kinderen) een mooie tentoonstelling van Paul Klee in het Centro Cultural en vervolgens visjes bewonderen in het grootste aquarium van Latijns-Amerika.

Dag 2: (arme kinderen) het Museo de Arte met veel eerder moderne kunst en zeker de moeite waard, gevolgd door het Museo do Amanha, een heel origineel en vaak filosofisch concept over de aarde en onze plaats daarin in een nogal futuristisch gebouw van de hand van Calatrava. Heel erg knap uitgewerkt, visueel spectaculair en food for thought. Ter compensatie voor die overdaad aan grote cultuur en om oververhitting van de jonge hersentjes te voorkomen hebben we tevens op tijd en stond voorzien in een ijsje.

Verder logeren we hier in het huis van een gepensioneerde Roemeense architect- kunstenaar (hij tekende de unief van Rio) in de Bohemien-chique Santa Teresawijk en vond ik in de lokale super een weldadig aanbod Chileense en Argentijnse wijn. Laat het maar regenen, we kunnen er tegen. Saúde!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Salvador de Bahia is zo’n iconische stad die net als Rio of New York allerhande beelden en gevoelens oproept ook al ben je er nooit geweest.  Clichés over caipirinha’s en schoon volk komen natuurlijk niet zomaar uit de lucht vallen. Er hangt hier een nogal zwoel sfeertje met veel schaarsgekleed paraderend volk op straat in de avond-uurtjes en het lijkt er in het algemeen heel relax en sympathiek aan toe te gaan, hoewel de stad duidelijk ook zijn meer ongepolijste kantjes heeft.  Bovendien heeft Bahia een alleraardigst oud centrum (de Pelourinho) met esthetisch verkruimelende Portugese gevels en trendy winkeltjes en cafeetjes alom. Er wordt effectief Capoeira gedanst in het openbaar en de in reisgidsen uitentreuren herhaalde uitspraak dat dit de meest Afrikaanse stad in Latijns-Amerika is lijkt niet helemaal uit de lucht gegrepen. Zowaar een fijne plek en dat ze aan zee ligt heeft daar zeker mee te maken.
Om Bahia te verlaten hebben we een autootje gehuurd, de horrorverhalen op internet over zelf rijden in Brazilië even negerend. Zo moeilijk is het niet om hier zelf te sturen, bij groen en oranje licht mag je doorrijden, bij rood is stoppen een optie maar niet verplicht. Er zijn bumperklevers en rechtsinhalers zoals in België maar buiten de steden zijn de wegen eindeloos en op wat vrachtwagens na leeg en is het zalig om hier door de groene heuvels te snorren. Onze eerste halte was Lencois, daarover misschien later meer.

Voor een echt of vermeend mirakel kan je in Salvador de Bahia al sinds mensenheugenis terecht in de Igraja Nossa Senhora de Bonfim. Het systeem is even simpel als efficiënt, je formuleert drie wensen, bindt  met drie knoopjes een kleurig lintje rond je pols en wacht tot het er vanzelf weer afvalt. Wie de zaak probeert te bespoedigen door het ding zelf los te prutsen haalt zich onvermijdelijk een hemelse banvloek en eeuwige verdoemenis op de hals. Leon wenste zich 1000 bordjes calamares, Zita een huis vol aapjes en zowaar zitten we hier in Ouro Preto in een pension met tuin waar de penseelaapjes de bananen van ons balkonnetje jatten. Er zijn nog zekerheden.