Italië en zeker Rome roepen onvermijdelijk alle clichés op, elke steen ademt geschiedenis, bungabunga is een werkwoord, de mama’s maken er de beste pizza’s en Pinoccio waart er levensgroot door de smalle straatjes. Het is er altijd druk, zelfs zo vroeg in het voorjaar en er is veel te zien. Het Vaticaan bvb, onweerstaanbaar aantrekkelijk oord voor in groep reizende nonnetjes en ander devoot voetvolk lijkt geen diepe indruk te hebben nagelaten op Z en L. Gelukkig ook geen blijvende schade. De lange wachtrij voor de ingang en jeugdig ongeduld noopten ons er helaas toe de Sixtijnse Kapel en de Vaticaanse Musea in te ruilen voor een ander eeuwig succesnummer: de turibus. Verder een onverwacht mooie zoo in de tuinen van de Villa Borghese, de Spaanse trappen (ruim aanbod aan overprijsde ijsjes), het Colosseum (enkel buitenkant, veel te lang aanschuiven) en de Trevifontein, veel te druk en bovendien in de stijgers (wie er Anita Ekberggewijs wil pootjebaden mag zich tegenwoordig verwachten aan een fikse boete van 350 eurootjes), maar gelukkig wel ijsjes in de buurt. Het Pantheon dan maar, nu een kerk maar het heeft wel iets. Na een snelle blik op het Forum Romanum was het weer ijsjestijd. Jammer dat we de Via Appia niet haalden maar dat is ook een goede reden om er ooit eens terug te keren.
bertenveerlie 