Op drukke, koude, regenachtige dagen zoals vandaag, durf ik wel eens terug te denken aan niet zo lang vervlogen tijden, toen we nog in de zonnige Caraïben vertoefden en ons enige dilemma van de dag eruit bestond hoe we onze eitjes als ontbijt wilden (revueltos? fritos? tortilla? …).
Het was op één van die dagen dat we genoeg hadden van de koloniale stadjes met cobbelstone straatjes en sfeervolle terrasjes en we besloten om af te zakken naar de zee, of beter gezegd naar een koraaleiland in de zee. Voor de noordkust van Cuba ligt immers een groep van eilanden die met elkaar verbonden zijn door een 70 kilometer lange weg die dwars door de zee is aangelegd.
Een weg door de zee? Dat wilden we wel eens van kortbij zien.
Zo gezegd zo gedaan. We verzamelden onze zwempakken, charterden een taxi, betaalden een zacht prijsje voor een ritje retour en …. yes vamos a la playa.
Na een half uurtje rijden tussen de golven, arriveerden we aan het pittoreske Cayo de las Brujas (letterlijk hekseneiland). Dit is de eerste Cayo van enig formaat, nog redelijk gespaard van de grote resorts die verderop werden neergepoot en in de verste verte geen heks te bekennen. Maar wel met verse kreeftenbrochettes en frietjes à volanté in het lokale resto.
Las Brujas voldoet ruim aan alle azuurblauwe clichés in het genre met (redelijk) witte stranden, een badwaterwarme zee en een overdaad aan kokospalmen. Ideaal dus voor een dagje creatieve strandactiviteiten zoals mijmerend naar de horizon staren, met stokjes in het zand schrijven, pootje baden, steentjes in het water gooien, springen over de golven en poseren voor de fotograaf.
bertenveerlie 